Vogels van Verdriet (2)
Ik wilde het niet langer
Dat getjilp boven mijn hoofd
Wilde dat het over ging
Als een vlammetje dat dooft
Ze vlogen er al zo lang
En wilden toen gaan slapen
Maakten nestjes in mijn haar
En ik moest de zooi oprapen
Deze Vogels van Verdriet
Vlogen uit in het morgenuur
Ze lieten tranen vallen
Grote kristallen o zo puur
Soms tientallen tegelijk
Ik werd door ze bedolven
Verdronk langzaam in hun verdriet
Werd liever opengereten door wolven
Na enige tijd kwam er hulp
Uit een onverwachte hoek
Ze leken niet echt te zijn
Maar uit één of ander fictieboek
Deze stralende vogels
Met hun mooie kleuren
Ik kan niet meer zonder ze
Ze openen nieuwe deuren
Ik noem ze Vogels van Vreugde
Nog nooit zo'n plezier gehad
Stralende kristallen ogen o zo puur
Kleurden zij mijn levenspad