Er is een mens in het bijzonder,
een persoon die ik stil bewonder,
soms van een afstand en vaak dichtbij,
een gedachte aan haar maakt me al blij.
Wat maakt die vrouw toch zo speciaal,
in haar gewoonzijn vaak geniaal,
ze kan zich als geen ander verstoppen,
en toch zal ze zich als vlinder ontpoppen.
Al vecht ze wel eens met al haar draken,
het weerhoudt haar niet om te ontwaken,
en al hetgeen ze in haar dromen ziet,
ze lacht soms zelfs om haar verdriet.
Is dat wellicht het wonder van het licht,
dat zachtjes schijnt op haar gezicht,
dan laat haar altijd in het zonlicht staan,
want zonder haar is er geen bal meer aan...
Hoe bijzonder kan iemand zijn in de ogen van een ander?
Hoe bijzonder kun je voelen zonder dat je verandert?
Zoals je jezelf ziet das waar het om gaat,
en ik mag haar spiegelen, haar gelaat...