Ik ben hem zo ontzettend dankbaar.
Want als hij er toen niet was, had ik jou nooit leren kennen.
Ik geniet van onze gesprekken samen, en je foto’s die ik bekijk, keer op keer.
Waarom, waarom is er die afstand? Je leeft zo ver weg mijn liefste.
Ik hoop dat deze koele regendruppels mijn tranen kunnen bedekken,
En dat de donder het kloppen van mijn hart laat vervagen.
Deze ontzettende drang naar jou overspoelt mijn lichaam en je weet wat ik bedoel.
Ik weet dat de liefde die ik voor je voel wederzijds is.
En dat maakt het enigszins nog harder voor mij, voor ons, omdat ik weet dat jij ook verlangt naar de dag dat we elkander kunnen omhelzen.
Ik kan je blijven zeggen dat ik je mis, maar waarlijk, woorden zijn niet genoeg.
Ze zijn niet voldoende deze keer.
Op een dag overbruggen we de afstand die ons scheidt van elkaar.
En dan zullen we samen zijn.
Schrijf dit nu neer met trillende handen, en nee, ik heb het niet koud.
Ik tril van enthousiasme, omdat ik me nu al verheug op dat speciale moment.
Gevuld met een warme gloed zoek ik naar een afsluiting.
Voor het gedicht wel te verstaan.
Want onze liefde sluit zich niet af.