‘k Dacht dat het gevoel al lang vervaagt was onder de puinhoop dat achter blijft in het hart als iemand beslist zijn leven leeft opzoek een onvindbare vervulling.
‘k Hoopte dat ik uiteindelijk mezelf zou kunnen voeden met werelds tijdelijk passie, extase, avontuur en romantiek zodat, ik mezelf zou genezen van dit ziekelijk sentiment.
‘k Verwachte dat ik haar op een gegeven moment zou kunnen doen verdwijnen door mezelf te doen verdwalen in gevoelloze bezigheden zoals, het drinken en stappen tot midden in de nacht.
‘k Dacht! Ja, en ik heb een hoop van die foute dingen gedaan om haar te vergeten maar van middag was ik toch weer gelijk verdronken in haar ogen in haar lach.
(aan: Abigail Werleman)