Laat het los en het zal naar je toekomen. Op het moment dat je ergens het minst mee bezig bent, zul je zien dat het je verrast, overvalt en verovert. Je zult je eraan overgeven zonder het erg te vinden, je zult ervan genieten, want voor een leuker lot schuif je maar al te graag je plannen opzij.
Zo ook ik, negentien en volop bezig met het opbouwen van prioriteiten, verlangens, besef en bestemmingen. Eindelijk heb ik mezelf ervan weten te overtuigen dat het goed is om gewoon even niets te doen, even de tijd te nemen om te ontdekken wat ik wil. Met mezelf dus. Maar once again blijkt dat de kosmos iets anders in gedachten heeft.
Daar sta je dan, op dat station een beetje naar mij te kijken. Ik moet toegeven, ik voel je. Maar het geeft niets, ik heb alles onder controle. Ik weet immers waar ik aan toe ben, waar ik mee bezig ben en wat goed voor me is. Maar dan ineens een turning point, ik in je armen. Het past verbazend goed en er valt niets meer te ontkennen. Ja ik wil, ik kan, ik val spontaan en keihard voor jou.