Haar stoel stond
nog altijd bij het raam
rimpels in de kussens
rimpels van haar laatste jaren
verstilde etalage
tatoeages
in de versleten leuning
versleten kleed
door voeten
die nog schoven.
in de tijd
verstild leven
tot beweging, schuiven in haar stoel
zij moest nog komen naar de kamer
voeten schoven
hij wilde en zag haar.
ze zei, terwijl niets haar zicht
en geen gezicht verscheen
Auteur: Leon Larssen | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 08 april 2009 | ||
Thema's: |