Afgelegen.
Afgelegen.
Verwarm me met een blik,
Verander de wereld voor even.
Begeleid me in je hart,
En laat me daar herleven.
Herinner me als in die nacht,
Vervaagd door de regen.
Daar waar liefde nog steeds op ons wacht,
langs andere wegen.
Hoe kan het dan dat de wegen niet meer voor ons bestemd zijn,
had ik me dan zo in je vergist.
Zag ik alleen maar schijn,
Omdat je de waarheid hebt gewist.
Ik lijk nu pas te beseffen dat je een herinnering bent,
Die zich alleen door mijn hart laat lezen.
Maar geen rust meer kent,
en voor altijd in me zal wezen.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Joeke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 26 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||