Wederom gebroken
en weer kapot van verdriet
haar vertrouwen nogmaals geschaadt
ze verdient dit niet
Het is haar nooit makkelijk gemaakt
Het is allemaal niet zo even aan haar voorbijgegaan
Littekens houd ze over
van hoeveel pijn ze is gedaan
Onbeschrijfelijk verdriet
Al die gehuilde tranen
zouden rivieren kunnen vullen
Nee, ze zijn goed voor 100 oceanen
Ze is zo telleurgesteld
zo onzeker en bang
maar met mensen om haar heen
houd ze zich zo goed in bedwang
dan is ze sterk
staat ze klaar voor iedereen
terwijl haar verdriet heus niet minder is
maar zij slaat zich er alleen doorheen
Maar wie zal jou ooit troosten?
wie mag ooit een arm om jou heenslaan?
Wanneer mag iemand jou helpen?
wanneer zal jij bij iemand huilen om wat je is aangedaan?
Maar nu zit ze daar nog
huilend en helemaal alleen
haar haren voor het gezicht
zich verbergend voor iedereen
Handen gebalt tot vuisten
niet wetend boos te moeten zijn
of te moeten huilen
van verdriet en pijn
Een afscheid van hem
iemand zo belangrijk in je leven
Nee hij is misschien niet echt weg
maar hij is ook niet gebleven...