Hier stop ik. Al mijn energie heb ik gegeven. Niets kwam er voor terug.
Ik deed er moeite voor. Meerdere malen.
Probeerde het toch ook al wist ik beter.
Je kan je zo lelijk vergissen in mensen. Ook in diegene waarvan je dacht ze te kennen. Ik liet mezelf geloven dat het niet zo was. Nee dit was anders.
Dit was sterker dan dat. Het was iets tijdelijks en ging wel weer over. Alles zou goed komen.
Onzin.
Ik heb me zo vergist dat ik mij bijna dom voel. Er is iets veranderd.
Ik kan niet zeggen wat of wie. Misschien wel alles.
Het verschil is dat ik er wat aan deed.
Anderen niet. Geen idee wat de consequenties waren. Geen idee wat het aanrichtte. Of misschien wel.
Het deed jullie niets. Interesse was er niet.
Nooit werd er moeite gedaan. Bij nemen houdt het op. Geven kennen jullie niet.
Ik zag het niet aankomen. Stiekem voelde het toch niet onverwachts. Het was een kwestie van tijd, wanneer.
Nu het zo ver is probeer ik het te accepteren. Het kost moeite. Moeite die ik er eigenlijk niet voor over heb.
Ik leg het naast mij neer en ga verder.
Mijn energie, aandacht, vergiffenis, liefde en vriendschap krijgen jullie niet meer. De waarde hiervan is meer dan jullie verdienen. Er zijn geen tweede kansen meer.
Hier stop ik.