Het verlangen van toen met al haar verdriet en pijn,
kunnen we Nu delen omdat we Samen Zijn.
Zoals het toen voelde weten we allebei al te goed,
wat missen van dat andere deel van jezelf met je doet.
Soms is het een gedicht of een lied,
en voel je weer dat oude verdriet.
Van een stil verlangen naar gezien te worden zoals Je Bent,
en in de ander terug te vinden wat je van jezelf herkent.
Toen ik jou verloor, verloor ik een deel van mij,
kon het alleen terugvinden in Jij.
Bij het woordje vrouw,
dacht ik altijd aan jou.
En op de moeilijke momenten van mijn leven,
miste ik jou ondraaglijk met heel mijn wezen.
Een blik van jou was genoeg geweest zoals het Nu is,
en als ik je aankijk, weet en voel ik wat ik heb gemist.
Je was de naam die ik riep in de wind terwijl ik in stukken werd verscheurd,
hetgeen me op de been hield zodat het niet echt is gebeurd.
En ergens in de verte heb ik het altijd gevoeld,
dat tijd ons weer bij elkaar zou brengen omdat het zo is bedoeld.
Omdat ik gewoonweg altijd heb geweten,
dat er niemand is die zoveel om jou kan geven.
Weet je dat er geen grotere liefde bestaat,
dan als je iemand in vertrouwen loslaat?
Het vertrouwen in de glimpen van toen zoals ze er al waren,
en het verlangen om het Nu eindelijk te mogen ervaren.