Waar ik stierf, in
honderden nachten
gevangen bleef in
armen van vernieling
die me van binnen stuksloegen, om
nooit meer te genezen
Mijn weg dolend naar
weet ik het waar en
te doen wat schijnbaar hoort
zoals iedereen dat doet
ik heb nooit geweten dat het
zo'n pijn zou doen als geen klanken
jouw lied spelen
Enkel verstoord in stiltes waarin ik
wil zwijgen, maar
oorverdovende ruis
versterkt haar handen om mijn keel
Waar mijn hart harder klopt dan
jouw slagen me ooit hebben geraakt en
ik me niet zeker ben of het
zo hoort
zou het uitmaken als ik
hier stierf
zou dat
zo erg zijn dan
Er is niemand die me kan redden van
jouw invloedden op mij, en er is
ook niemand die mijn
angstroepen horen kan
Dus laat het stromen,
warm, rood en
snel
laat me doodbloedden van
jouw kussensmoren.