Doormiddel van zelfreflectie zoek ik naar mijn waarheid.
Ik loop voor op perfectie, dus ik ben dat dan alweer kwijt.
Ik zie de complexie, benadert ver voor mijn tijd.
Toch wordt ik ingedeelt in een sectie, ze maken onderscheid.
Ja toch? Iedereen is gelijk, wie zegt dat?
De gene die dat het hardste schreeuwt kijkt het meest naar de kat, maar die blijft rustig in de boom zitten.
Tot je zegt "Ik ben het zat" en de ladder pakt.
Toch is dit maar een theorie, een simpele gissing.
Tot men mij aanduidt, je hebt ongelijk.
Je begaat hier een grote vergissing.
Ik kijk uit naar de dag dat dit blijkt.
Mijn rentree