‘Smurfje’

Breekbaar poppetje, doorschijnend porcelein

Transparante weemoed, zo jong gebroken

In de kiem gesmoord, zo voelbaar de pijn

Een plant die van elke groei is verstoken

Een smurfje, niet blauw maar o zo schriel

Meedogenloos in haar jeugd behandeld

Gekrenkt tot op het bot en in haar ziel

Die hopeloos onzeker haar weg bewandelt

Jij hebt me geraakt in al mijn genen

In al mijn ad’ren, mijn bloed besmet

Om jou slechts kan ik tranen wenen

Maar in jouw aandacht ben ik ingebet

Jij, poppelijn, jij kwetsbaar smurfje

Laat mij je vangen, onvindbare hartendief

Jij ontworteld schepsel, kind, hoe durf je

Mij nog niet te vertrouwen? Ik heb je lief!

Mijn eenzaamheid wordt zwaar te dragen

Nu ik weet dat jij zo grijpbaar bent

Vertrouw me, dat durf ik je te vragen

Zie mij als vader, niet als enge vent.

Douwe