Agnes... toen ik uw blauwe ogen zag
werd ik oneindig eenzaam, droef...
En smekend zocht mijn oog uw lach
Wijl ik mijn blik in u begroef...
Niet om je lippen vond ik hem
Maar diep in ‘t reine van je ziel
Waarheen ik door uw ogen keek,
‘t was of ik in een droomput viel...
Agnes... toen ‘k in uw held’re ogen keek
Zag ik de diepte van uw voelen.
‘t Is toen dat ik voor ‘t eerst begreep
Wat mensen met geluk bedoelen...
(Dit was mijn eerste écht 'gedicht', na enkele jaren van 'rijmen'... Ik schreef het in het voorjaar van 1953. Ik was 15 jaar oud en verliefd op een meisje dat mij niet kende!)