Alleen al bij het simpelweg horen van je naam,
krijg ik tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel.
Ik wil niks meer om jou kunnen geven,
maar dat is het probleem, dat doe ik juist heel veel.
Soms kijk je me aan, alsof je me nooit gekend hebt.
Die koude blik laat me bevriezen in dit gevoel.
Het doet me stiekem pijn jou daar te zien zitten,
wetend dat je niet meer aan me denkt, en niets meer voor me voelt.
Ik probeer mijn hoofd zo koel mogelijk te houden,
om jou te laten zien dat het mij niks meer doet.
Daarom loop ik je straal voorbij zonder te kijken.
Helaas ben ik slecht in acteren, en ken jij mij veel te goed.