Woorden stokten in mijn keel,
telkens als ik mijn liefde wilde uiten.
Keer op keer werd ik emotioneel,
en huilde ik enkel tranen met tuiten.
Gevoelens zo ongelooflijk puur,
dat de woorden mijn lippen niet haalden.
Mijn hart steeds weer overstuur,
en tranen die mijn gevoelens weer vertaalden.
Soms was een blik van jou al te veel,
en voelde ik de tranen alweer in mijn ogen.
Dan kwam er weer die brok in mijn keel,
en weende ik enkel stilletjes en ingetogen.
Ware liefde ver boven alles verheven,
vergoten in tranen van pure emotie.
Een hart dat je alles wilde geven,
en hopeloos verdwaalde in haar onbegrensde devotie.