Daar sta je dan, gebroken door verdriet
Het meest droevig beeld dat ik ken
Je liefde was er, maar tegelijk ook niet
Ik wilde dat ik meer kon zijn dan ik ben
En toch voel je nog vertrouwd, echt waar
Als ik je omhels voel ik jou en ook je pijn
Hopelijk is ook voor jou de dag ooit daar
Dat je mag genieten, dat je gelukkig mag zijn
De machteloosheid, de pijn, de woede
Alles samen in één smartelijke blik
Kijkend naar jou gaat m’n hart nog harder bloeden
En het ergste is: de oorzaak, dat ben ik
Ik moet nu gaan, misschien tot ziens, tot ooit,
Afscheid is aan beide zijden erg zwaar
Misschien hervinden we onze liefde nooit
Maar misschien ook wel….in een ander jaar….
Tot ooit…..