SLAAPWEL DAGJE


slaapwel dagje, slaap zacht
het is alweer genoeg geweest
ik bespaar me het pijnlijke
afscheid en keer je de rug toe
met open armen lacht de angst
de nacht uit, het luid gebulder
deert me niet, een alweer open-
gereten wonde heelt niet, maar
steelt schalks het ene oog
dat me nog restte het leven
een waardige blik te gunnen

dag dagje, het ga je goed
wat je ook voor me was,
de seconde in een jarenlang
sterven, je proefde de tijd
en spuwde ze uit, want ach
tijd telt niet meer mee
als het hier het nu zelfs
ook zijn laatste uren staakt
en waakt over het heengaan
van het lief dat we hadden
tot het leed dat ons scheidt

het was me wat, de kronkel,
dit etmaal, het barsten
van het brein, dat elke keer
je weggaat, zijn geheimen
met de nacht deelt

ik ben te zat, ik donker
in het maanlicht en verdwijn
uit het verleden dat jij me
leven deed en koppig als ik ben
keer ik pas terug als de dood
ook jou tot zijn vriendje maakt