Vanavond kon ik haar liefde voelen,
als een troostende warme deken op een koude winterdag
Ik kon haar zien zoals zij echt is,
een stralend licht vol warmte en liefde
Worstelend met de transitie
Haar bewustzijn heen en weer geschud,
als een schip in een razende storm
Zij ontstijgt haarzelf in vlagen van zelfpassie,
als bloesem strijkt zij neer
onwillend..
onwetend..
dat zij mijn muse is
Ik ontleen kracht aan haar liefde
Aan haar behoefte,
om een te zijn met het universum
Om dingen in de essentie van eenvoud te ontsluieren
Zij is mijn betere helft doch soms is zij mijn zonde
Ik hou van haar tot in haar diepste wezen
Nimmer dit gevoel erkent,
vervallen in lethargie
Kom ik langzaam boven alwaar ik de waarheid zie
Dat alles illusie is en wij allen uit licht bestaan
Terug naar de diepere betekenis van liefde en mededogen,
volg ik haar met heel mijn hart en ziel
Zij laat mij het licht zien
Het licht dat ik moet volgen
Ik geloof in haar,
vertrouw haar blindelings
Zij haalt het goede in mij boven,
laat mij zien wie ik ben
Maar ook zij breekt wel eens,
fragiel, gevoelig..
Sommige emoties wegen te zwaar,
verborgen in onze eigen schaduwen
Onbereikbaar,
verlangend om ze los te laten
Strevend naar perfectie,
naar reflectie,
naar perceptie,
ontsnap ik aan mijn gevangenis
De gevangenis waarin ik mijn eigen cipier ben geweest
Ontsnapt aan het duister dat mij gevangen hield
In een poel van licht zul je mij vinden,
stralend als sterren
Ik ben ik, ik zal altijd ik zijn
Troost mij met die gedachte,
koesteren zal ik het doen
Totdat ik verval in vlagen van zelfpassie,
en neerstrijk als bloesem
Onwetend..
dat ik haar reflectie ben.
Het volmaakte dansen van de Yin en Yang,
elkaar zoekend,
elkaar rakend,
elkaar vindend,
eindelijk..
Nu ben ik compleet.