k haal mijn volgende verjaardag niet
had hij orakelend gezegd
na 'n opname in 't ziekenhuis
waarbij alles op 't eerste gezicht
schijnbaar in orde leek ...
nu stond ze op laat in de namiddag
zich van zon noch maan bewust
en deed zelfs de moeite niet meer
om zich aan te kleden,
maar liep verloren tussen vier muren
om ten einde raad,
te raaskallen tegen die urn
met zijn as op de schouw,
want zijn afwezige stem
was niet te harden,
na meer dan 50 jaar samenzijn,
't was ineens heel snel gegaan
van mens tot plant
'n kloppend hart
dat 't niet begeven wou,
de tenen paarsblauw
'n amputatie overwogen,
de stekker al lang uit 't stopcontact,
de fletse blik op oneindig
wat zou 't volgende zijn ?
zesendertig uur
had ze verstijfd op die stoel gezeten
bij haar vader, raadsman, beste vriend
wachtend, luisterend, biddend
als bij 'n bronzend heiligenbeeld,
met geen stokken van dat ziekbed
weg te slaan,
alle herinneringen passeerden
wel duizendmaal de revue,
uit voorzorg
had ze 'n paar lokken haar
van zijn grijze hoofd genomen
die hebben de kleinkinderen
in 'n glazen bokaaltje gestoken ...
van de taaie, trotse oude man
die nog kwaad uit zijn krammen schoot
al viel hij er bij dood
zijn hulp niet te vragen
bij de kleinste nood,
waarom heb je mij niets gezegd
zei hij dan ...
( voor Remy )