Wazige blik, dromende ogen staren naar de natuur die vervliegt..
het voorbeeldgezicht, de vrolijke houding die constant liegt.
Opgekropte spanningen suizend als adrenaline door mijn hoofd..
het sprankelende vuurtje van vreugde is al een tijdje gedoofd.
Al de ruzies al de pijn draaikolkend om mij heen..
mijn gemaakte buitenkant wordt langzamerhand van steen.
Gedachten die verzinken terugkerend naar de kwetsbare ik,
afsluitend voor al die gedachtes waar ik langzamerhand in stik.
Vergeten en in mijn stenen ik doorgaan,
helpt mij om alles weg te duwen en op mijn eigen benen te staan.