toen jij me aankeek , ons eerste gesprek
werd mijn adem afgesneden
ik voelde me een volslagen gek
en had je het liefst daarna gemeden
maar ik luisterde toen naar mijn verstand
ik dacht dat het niet waar kon wezen
er was vast niets aan de hand
volgende keer was ik zeker genezen
nu, een jaar later, glimlachte je naar mij
we hadden echt kontakt, en ik was verloren
verlangen, die me waanzinnig maakt en blij
ik zal volledig gaan ontsporen
nu raast de wanhoop door mij heen
zonder jou is alles leeg
ik voel me door het dolle heen
wat bracht je toch bij mij teweeg
hoe moet ik nu nog functioneren
als door een komeet getroffen
ik kan me nu echt niet verweren
al zou er een bom naast me ontploffen
ik wil alleen nog maar jouw stem, je glimlach, bij je zijn
hopeloos overhoop gehaald...
en het doet vreselijk veel pijn
te weten dat het nooit zal zijn