In mijn puberjaren …
ik had het moeilijk
had elke dag verdriet
en kon er bij niemand mee terecht …
Ik huilde
maar niemand die naar me luisterde
naar het leed
die ik voelde
ja, dat is waar, echt
Ik kon bij niemand terecht
met mijn zorgen en mijn pijn …
ik wou niet alleen zijn …
maar iedereen
liet me in de steek
Ook al schreeuwde ik
help mij nu toch eens
ik kan mijn pijn en mijn verdriet
niet alleen dragen …
maar …
ik kon enkel smeken …
Veel zorgen gekend
in de pubertijd
heb bijna niets anders gedaan
dan geleden …
ik was alleen met mijn gedachten
gedachten van leed, van intense pijn
van veel verdriet …
in die korte levensjaren …
mijn pubertijd …
niemand hielp me
echt niemand niet
Jacky Van den Berghe: | Woensdag, juni 20, 2012 03:36 |
Welk verdriet was dat dan? De overgang van de kindertijd naar de volwassenheid? Er zijn er die daar buiten proportie onder lijden! Best serieus te nemen, maar er niet blijven bij hangen. Inplaats je sterk(er) maken, want er komen nog zo''n overgangen in het leven, waarvan de puberteit wel de meest zware en de meest vervreemdende is of kan zijn. LIefs, Jacky |
|
David Matser: | Dinsdag, juni 19, 2012 19:33 |
herkenbaar mooi verwoord |
|
Auteur: gedichtenlady | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 19 juni 2012 | ||
Thema's: |