De radio speelt alsof ik niet eens leef
De klanken beheersen ineens mijn woorden
Schokkend beweegt mijn lijf me tot de gedwongen houding
waarin de muziek mij wil zien staan
Dingen die ik vroeger niet geloofde geloof ik ineens
Dingen die ik vroeger nooit zou doen doe ik ineens
Terwijl mijn lichaam nog altijd zijn eigen poses verzint
vraag ik mezelf af of ik de controle wel wil overnemen
Alsof de muziek mijn hersenen kan besturen
stopt de gedachten stroom
Alleen de stilte van het gesmoorde mannetje
breekt nog zo nu en dan het opeenvolgende lawaai
uit de heilige speakers van mijn radio
Opeens maakt het allemaal niets meer uit
Ik hoef niet gelukkig te zijn
en ik wil het ook niet meer
deze plaats is nu belangrijk
dit moment
deze pose
deze houding
deze blik
Maar wie ben ik
Aan het eind van de avond kon ik bijna niet meer ademhalen of bewegen
Mijn hele lichaam beefde
De radio speelde door alsof ik niet eens leefde