Veel mensen vinden het bijzonder,
als ik ze zeg; ik ben er 1 van negen.
Het is ook wel speciaal,
dat ik 8 broers en zusjes heb gekregen.

Vakanties waren geweldig.
Een flinke onderneming weliswaar.
Spelen en veel kattenkwaad uithalen,
maar we waren altijd met elkaar.

Vandaag de dag is alles anders,
het voelt niet meer hetzelfde als toen.
Ruzies en haat hebben de overhand,
en ik kan er niets tegen doen.

Het is niet echt makkelijk,
vechten tegen iets wat niet meer kan.
Als iedereen zegt, het hoeft voor mij niet meer.
Wat moet je als kleine zusje dan?

Zo verdwenen er al 3 uit mijn leven,
Ze zeiden allemaal heel makkelijk gedag.
Waarom kan ik ze dan niet los laten,
mis ik ze stuk voor stuk en elke dag?

Je moet koesteren wat je hebt,
voor je het weet is het voorbij.
Maar die anderen dan,
denken die niet meer aan mij?

Ik ben dankbaar voor de liefde die ik krijg,
Ik wil ook heel veel liefde terug geven.
Toch mis ik de liefde die ik niet krijg,
daar kan ik maar moeilijk mee leven.