Als mijn vuur dooft in de winter
en de gemoederen worden mat
het uitzicht is leeg en bleek
vertrek ik, laat ik alles achter
wat ooit groeide en begon
wat leefde en wat was
als het drogen van het gras
in de zinderende hitte van de zon
tot stro als het laatste sprankje
hoop dat gloort in het sterven
van uitblinkende gedachten
ontbreken mij de krachten
om verder te kunnen gaan
waar sterren aan de hemel staan
en ik, ik verlies weer het verband
zoekend wat in mij nog brandt
het is dat jij wel verder kon
ik heb nog slechts de winterzon
Henk Dekkers: | Dinsdag, maart 31, 2015 23:34 |
Ontroerend..mooi | |
Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, januari 27, 2015 05:38 |
dit is een hele mooie graag gelezen |
|
september: | Dinsdag, januari 27, 2015 00:16 |
prachtig gedicht Arendsoog. De winter is vaak voor het inkeren en terugkijken. Al is dit fictie heb je de eenzame verwerking bijzonder goed onder woorden gebracht. Liefs |
|
kimmytje: | Dinsdag, januari 27, 2015 00:03 |
Het gevoel dat hier de boventoon voert, treft doel. Het eenzame en de pijn banen zich een weg door deze wondermooie zinnen, Magnifiek gebracht dit! Liefs Kimmy |
|
Auteur: Arendsoog | ||
Gecontroleerd door: Arendsoog | ||
Gepubliceerd op: 26 januari 2015 | ||
Thema's: |