Gesprekken met Lucille


Het was geen weelde om te dragen
hij deed gewoon zijn ding
Lucille stelde fijnbesnaard de vragen
het antwoord van de “King”

Hij ontfutselde haar akkoorden
zachtjes strelend in haar nek
Om de verhalen te verwoorden
het klonk allemaal te gek

Er was weemoed in het samen
gesmolten in een levenskroes
Ieder mens kan het beamen
hij was de koning van de blues

De toehoorder vermaken
in het leed dat liefde heet
De juiste snaar weten te raken
het was kunst hoe hij dat deed

Wij zijn allemaal zijn erven
in de nalatenschap begaan
Een musicus kan niet sterven
die zal altijd blijven bestaan


R.I.P. B.B.King