't kind
ogen volgen patronen,
onafgebroken breuken
waar ooit rede met vrede vree
slaat aalglad gepraat
kraters in binnenkamers
onder het zout van tijd,
viert het profane hoogtij
ogenschijnlijk zonder einde
duikt ‘t verstand sporadisch op
om vervolgens te verdwijnen
het is leep bewind die beschikt;
waar wolven wolken tot monsters
kronen, bladeren trillen
daar tussen slaapt het kind
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, december 20, 2016 23:40 |
| Dit gedicht komt aan. En binnen. Heel rakend en sterk in de woorden waar gevoelens in huizen. Liefs | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, december 20, 2016 17:21 |
| De rede vrijt niet meer Mima omdat er geen rede is, heel jammer voor het kind. Bijzonder verwoordt in dit gedicht. Mooie avond gewenst. Anneke |
|
| Johny Donovan: | Dinsdag, december 20, 2016 16:08 |
| zeer sterk gedicht!!mima | |
| wervelende regenboog: | Dinsdag, december 20, 2016 13:15 |
| ja zo is (nog) het leven van alledag in het midden oosten waar ook kinderen heel wat moeten incasseren rakend verwoord mima |
|
| teun hoek: | Dinsdag, december 20, 2016 11:40 |
| helaas. h gr. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: mima | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 20 december 2016 | ||
| Thema's: | ||