Zoals een gewortelde vriend tot je kan spreken
Takken als armen die in de wind wenken
Vele seizoenen zijn reeds verstreken
Toch doet hij mij nog geregeld denken
Aan de tijd op die ene fijne plek
Waar die mooie boom stond, hij had er z’n eigen stek
wervelende regenboog: | Dinsdag, januari 31, 2017 10:53 |
hier spreekt echt contact met de natuur mooi! |
|
Willem B. Tijssen: | Maandag, januari 30, 2017 19:08 |
Ontroerend mooi gedicht over deze persoonlijke herinnering aan die specifieke boom. | |
Anneke Bakker: | Maandag, januari 30, 2017 18:34 |
Zo kan een boom als deze voelen als een vriend waar je afscheid van moest nemen. Ontroerend mooi dit. Fijne avond. Anneke |
|
september: | Maandag, januari 30, 2017 15:25 |
Mooi mooi. De verbondenheid van mens en natuur. In dit geval juist die boom. Succes Liefs |
|
Stroejaro: | Maandag, januari 30, 2017 14:49 |
Bedankt! | |
Mr. Plokky: | Maandag, januari 30, 2017 13:06 |
Mooi geschreven | |
Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, januari 30, 2017 12:10 |
een prachtige | |
Aquarel: | Maandag, januari 30, 2017 11:17 |
Wat mooi, Stroejaro. Ik had zelf een bepaalde boom in gedachten bij het lezen van jouw gedicht. Liefs, Aquarel |
|
teun hoek: | Maandag, januari 30, 2017 09:11 |
zo kan dat bepalend zijn in de herinnering. mooi. th | |
Auteur: Stroejaro | ||
Gecontroleerd door: Stroejaro | ||
Gepubliceerd op: 30 januari 2017 | ||
Thema's: |