eergisteren dacht ik echt
morgen zal het anders zijn
maar het is nu dubbel zo slecht
en alles doet zo'n pijn
het wordt erger met de tijd
en ik geraak er minder snel door
en tot mijn grote spijt
besef ik nu pas dat ik nergens bij hoor
ik raak men vrienden kwijt omdat ze boos zijn
gewoon omdat ik hen niet in mijn gedichten betrek
doe ik hen daarmee dan verdriet en pijn
of trekken ze gewoon een rare bek
ik reken harder op mijn veulen dan op hen
maar ik dacht dat dat logisch was
ik denk dat ik helemaal niet veel vrienden ken
dat besef ik nu pas
ze willen als besten in men gedichten komen
maar ik heb niet meer zo'n goede vriend als christiaan
daar mogen ze enkel even van dromen
en anders mogen ze gaan
vrienden zijn belangrijk voor mij
maar dan kunnen ze beter begrijpen wat ik soms bedoel
wat doen ze anders aan mijn zij
als ze niet eens weten hoe ik me voel
of ben ik dan verkeerd
heb ik echt verkeerde dingen geschreven
heb ik nog steeds mijn lesje niet geleerd
of is het hen niet bij gebleven