Ik heb mijn tranen laten gaan,
tot ik dacht dat het met mijn traan buis was gedaan.
Kreeg bemoedigende woorden
dacht dat dat mijn verdriet zou smoren!
Maar nee, ik krijg de draai niet te pakken,
voel mezelf telkens in kakken.
Van de buiten wereld geen respect,
blijkbaar maken sommige dingen maar weinig impact!
Maar ik voel me leeg,
voel amper dat ik beweeg!
Is het raar,
dat ik alleen in de vertte staar?
Mijn wereld staat stil,
dit was ook niet wat ik wil!
Mijn zusje is dood en begraven,
verwacht dan niet dat ik ga lopen draven!
Het enige dat ik vraag;
is een beetje respect voor het verdriet in mij,
heus, ik draai wel weer bij!