Kon ik maar even alles vergeten,
even dus, van niets meer weten.
Zou ik misschien dan gelukkiger zijn?
en alle problemen ook wat kleiner zijn?
Mijn gedachten zijn daar, waar ze niet horen,
heb ik dan straks alles verloren.
Het leek zo mooi, begin van nieuw leven,
waar is dan nu dat geluk gebleven.
Het kan zo anders met nemen en geven,
maar zoals nu is dat toch geen leven.
Ik vecht voor het geluk dat ik ooit zal krijgen,
daarom kan ik beter maar zwijgen.
Moet het aanvaarden, zoals het nu gaat,
want geluk komt voor mij toch te laat.
Ik moet en zal nu verder gaan, maar vraag me niet hoe,
voel me bij tijd en wijle zo moe.
Liefde en geluk is toch voor iedereen,
maar waarom voel ik me dan zo alleen?