we kunnen grappen maken
luchtig spreken, soms ietwat serieus op zijn tijd
maar 't valt me op dat als we samen zijn
de spanning opbouwt en ik je blik vermijd..
en jij de mijne, en heel soms
kijken we elkaar aan en weten..
dat we de toon moeten veranderen
vermijden op te gaan in het moment
en vechten we verbeten
tegen 't gevoel, zo onmiskenbaar
altijd tussen ons aanwezig
onuitgesproken woorden
blijven hangen in de lucht
maar houden ons wel bezig....
Ik vraag me af, komt er een moment
dat we eraan toe durven geven
we elkaars hand pakken...vasthouden...
en samen verdergaan in het leven....???