Ooit was ik als een kind,
een visioen zo teer bemind
van eeuwen geleden lang,toen
het kind lopend over het groen
van thuis, het zacht geruis
van zijn moeders troost
zijn gemoed deed vloeien.
De verhalen van zijn vader
wijl hij fantasie verwoordt
in zijn jeugd bekoord, gehoord
en beleefd als was hijzelf
die wonderlijke tovenaar-elf!
De heide was paars gekleurd
de wind speelde met zijn haar
en alles was écht gebeurd.
En nu vandaag, misschien
mijn vaderdagen gezien
vertel ik aan wie wil horen
diezelfde verhalen die bekoren
mijn fantasie uit sprookjesland
maar op de hei is er niemand
geen mens meer die mij troost
of misschien zijzelf die bloost?