het is al laat, ik ben alleen met de stilte
dromend in de nacht
het licht van de sterren blinkt op het water
glimlachend terugdenkend aan hoe simpel ik dacht
liggend op mijn rug
in het zachte natte gras
bijna ongelooflijk hoe naief
mijn gedachtengang toen was
dat ik zovaak tegen de muur zou lopen
mijn meningen en visies zo vaak bijgesteld
ik had je waarschijnlijk niet geloofd
als je me dit toen had verteld
ik had voor alles een oplossing
wist het altijd beter
nu besef ik dat ik misschien ook nu nog niets weet
inderdaad misschien...
want zelfs dat weet ik niet zeker