Een deurtje ging open,het vertrouwen werd gewonnen.
Na jaren van hartepijn bleek er een lichtje te zijn.
Stilletjes ontvouwde ik de blaadjes van de roos,die jaren was gesloten geweest.
Hij had mijn hart gewonnen,het bleek goed te gaan.
Ik dacht dat hij de man van mijn leven was.
Maar na lang aarzellen,wist ik als nooit tervoren hij bracht me verdriet en hartepijn.
Het bleek een grote egiost te zijn,al zijn woorden van hoop doen me nu dood.
Hij heeft zijn weg gekozen,en mijn hoop is er niet meer.
Liefde hoeft niet meer,mijn deur is gesloten voor eeuwig en altijd.
Na jaren van verdriet en hartepijn,zeg ik nu voor mij hoeft het niet meer.
Mijn hart is bevroren,is nooit meer te ontdooien.
Verbitterd en verhard gaat mijn leven nu verder.