Meters toornen ze boven me uit,
het is en blijft hun keuze, erin of eruit.
Wij hebben niets te zeggen, dat blijkt nu al weer,
want ik dring schijnbaar in in hun huis en leven, ook al doet alles van binnen zeer.
Ik kan nog zo hard huilen, en schreeuwen als ik wil,
ze zeggen wat zij willen, ook al is het hard en kil.
Moet ik het soms spellen? Ik wil niet bij hem weg!!!!!!!!!!!
Maar ik mag ook niet bij hem zijn, dus heb ik dikke pech.
Oohh..soms kan ik ze wel villen, die twee gruwelijke mensen hier,
maar ik moet wachten tot we kunnen samenwonen, en schat...dat doe ik met plezier.
smascha