Steeds geborgen in beschermende
armen, steeds bevoordeeld door
onverdeelde aandacht
Rots in de branding, steun
in bange dagen
Diep was het dal waar ik in
verdween, zoekend naar je
hogere verschijning
Berustend in het lot voel
ik steeds je zalvende hand
op m'n schouder
Jaar na jaar leer ik me
tot je wenden
Anders dan anders, toch
weer zo gewoon
Veertien jaar geleden kan
niet worden verdrongen
De tand des tijds maait genadeloos
in gekoesterde ankers,
warme troost in koelen
bloede vermoord
Je bent overal en nergens,
zelfs je kille grafsteen
straalt je hoopgevende
aanwezigheid uit.
Ik wist dat je er voor me was
Ik weet dat je er voor me bent
Ik weet dat je er voor me zal zijn...