Elke dag leef ik als een drenkeling op de eindeloze zee,
voor mij is er die veilige kust niet, het getij neemt
me gewoon met zich mee.
Met mijn beiden handen vooruitgestoken zoek ik
naar een bepaalt evenwicht,
met mijn vermoeide ogen tuur ik naar een
baken van licht.
Honderden mensen zie ik aan mij voorbij zwemmen
" richting strand ",
maar hoe hard ik ook probeer ik geraak maar niet
bij het zachte zand.
Eenzaam blijf ik achter " mijn schreeuw eens luid en
krachtig " wordt alsmaar zachter.
Voel me moe, ben uitgeblust,
ik haal het toch nooit die
warme mooie kust!
eclips: | Donderdag, februari 27, 2003 23:51 |
:-) | |
lonely: | Vrijdag, november 22, 2002 18:49 |
Heeel mooi je komt er wel | |
karin jansen: | Donderdag, november 21, 2002 16:42 |
kom op! Je geraakt er wel!! heel erg mooi gedicht |
|
pramodah: | Donderdag, november 21, 2002 11:24 |
voor een knuffelbeertje moet het wel te doen zijn, het kompas oost en niet meer aan die kust denken dan kom je er zeker.............. | |
bloedrode roos: | Donderdag, november 21, 2002 10:57 |
In het leven mag je nooit opgeven!!!!!!! Je geraakt er wees maar gerust. Groetjes Kim |
|
Jacobs Ivan: | Donderdag, november 21, 2002 10:33 |
prachtig gedicht !!! veel sterkte!!!!! |
|
leen baert: | Donderdag, november 21, 2002 09:59 |
prachtig gedicht en ontroerend geschreven groetjes en knuffels leen xxxxx |
|
Auteur: knufbeertje01 | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 21 november 2002 | ||
Thema's: |