Zwevend, tussen 2 werelden...
De ene is kil en koud
hard en wreed...
het is er donker,
zo donker...
overal duisternis...
de wereld van de duivel,
de wereld van het kwade en slechte...
de wereld van de zelfvernietiging...
de wereld van mijn anorexia.
De andere wereld is licht en warm,
die wereld is de wereld van mijn omgeving,
mijn vrienden, vriendinnen, alle mensen die me liefhebben...
met een been probeer ik voorzichtig om overeind te blijven,
om te blijven bestaan in die normale wereld...
Maar er is angst in mij..
heel veel angst,
onverklaarbare angst,
dat ik het niet red,
dat ik niet kan blijven staan in die wereld...
ik wil weg uit de duisternis,
zoek wanhopig steeds weer dat ene lichtpuntje,
mijn enige hoop,
zo klein maar toch is het er altijd...
ik blijf het zoeken en probeer het te volgen..
maar het monster anorexia probeert me terug te trekken,
wil me niet loslaten...
hij weet hoe hij me in zijn wurggreep moet houden...
hij kent mijn obsessie..
hij weet wat mijn gevoelige plek is..
lijnen en afvallen, de controle over eten en mijn lichaam...
het is van mij,
mijn ziekte, een deel van mij geworden...
Maar ik vecht, ik wil weer naar die mooie wereld, ik ben bang,
maar ik blijf het lichtje opzoeken en zal het volgen,
ook al is dat het laatste wat ik doe!