De wilg treurt tranen
als een waterval
die onzichtbaar verdwijnt
op de aarde zonder spatten
ik staar onwezenlijk
de namen van kleuren vergeten
toch is de betovering
als een aanraking van liefde
waar zijn mijn dagen heen
is mijn glas allang leeg
heb ik wel bewustzijn gehad
mijn buik rommelt niet
het geluid verstomde
hoe vluchtig mijn wereld
en jij mij toch steeds riep
mijn hart zo verdwaald
liefde is het spoor bijster
voorbij het pad met sporen
roep ik in een donkere tunnel
waar ik mijzelf en echo niet hoor
verloren in een wildernis
waar liefde voor de lianen
mijn enige vluchtweg is
naar je hart dat liefde roept.
24-11-‘02/23:51
Auteur: Di Angeli | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 25 november 2002 | ||
Thema's: |