lacht om die trieste atomen
breekijzers roesten
herinneringen slapen
in nachten zonder schaduw
ooit scheen de zon
langs de maan op de sterren
blind voor de dag
mensen krioelen op
de bodem wroetend in
de tijd, de wind blaast erosie
verbeter de wereld
en jaag op de dood voor
een nieuw perspectief
sporen horen hier niet
de tijd is gegeven om
het leven te vergeten
de kosmos lacht
om die trieste atomen
laat ze maar dromen.
wil melker
09/12/2002
lejaeghere rudi: | Maandag, december 09, 2002 20:19 |
De grote vraag van het leven: Wat zijn we, een hoopje atomen ? Een dichter is de gedroomde persoon om zich met deze materie bezig te houden en er vragen rond te stellen, het proberen te verwoorden. Maar ik denk dat we pas nĂ¡ ons leven daar (misschien) wat licht zullen zien in de duisternis. Mooi verwoord. Groetjes. Rudi | |
DrieGeetjes: | Maandag, december 09, 2002 14:29 |
Ik blijf genieten... *smile!* Jo. ;o)x |
|
jackyXXX: | Maandag, december 09, 2002 13:00 |
Alles veranderd...beter of slechter, de wereld...steeds krommer of rechter. De tijd gaat voorbij, voor iedereen...ook voor jou en mij. Ook wij laten onze sporen achter, meschien alleen iets doordachter. jackyXXX |
|
Iejoor: | Maandag, december 09, 2002 11:33 |
Laat ze maar dromen....en toch lijkt het een nachtmerrie, de de dagelijkse sleur beheersen kan... MOoi omschreven wil, Liefs Chiara. |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 09 december 2002 | ||
Thema's: |