Mijn baby,
Ik hield je stevig in mijn handen,
je was zo kwetsbaar en klein.
Op je gezicht geen uitdrukking,
zou je verdrietig zijn of blij.
Ik wist het niet,
wat ik wel wist is dat je hoorde bij mij.
Ik wou van je houden,
je al mijn liefde geven.
Wij, samen leuke dingen beleven.
Maar je werd me ontnomen,
hiervoor heb ik gevreesd, mijn leven zonder jou.
Hij zou nooit meer op orde komen.
Ik was je kwijt,
kwijt voor altijd.
Je levenloze lichaam,
dat was hoe ik je had gevonden.
Ik kon je niet loslaten,
mijn hart, hij was nog steeds aan jou verbonden.
Ik hoop dat je het me kan vergeven,
dat ik je niet kon reden, jou mooie leven.
Ik ben altijd van je blijven houden.
jou kleine lichaam die ik nooit meer vast kan houden.
Mijn tranen ik kon ze niet bedwingen.
Ik wou huilen, en de pijn even vergeten.
Mijn hart, nog even en hij zal het begeven.
Nog nooit heb ik zoveel om iemand gegeven.
Alleen van jou,
omdat ik van je houd.
Ik werd wakker, maar het gevoel was niet verdwenen.
Het gevoel van houden van die in mijn droom was verschenen.
Als ik eraan denk valt er een rilling over mij heen,
een baby, mijn baby die in mijn droom verscheen.
Ik vraag me af wat het zou betekenen,
wat de bedoeling was van mijn natchtmerrie of droom.
Toen ik uiteindelijk treurde onder een donkere boom.
Een speciale droom waarvan ik de betekenis niet weet,
en daarom denk ik ook nooit meer vergeet.