Soms word ik hysterisch, compleet wild.
Men mond staat wagenwijd open maar er komt niets zinnigs uit.
Ook zo is het hier thuis, gewoonweg niet leefbaar,
Roepen, vechten, slikken en weglopen.
Is dit wat wij verdiend hebben? Is dit onze toekomst?
Vaak zie ik niets in men leven, geen hoop, geen passie,
Het liefst ben ik hier weg, ergens onder vrienden die me kunnen begrijpen en troosten.
Die me laten voelen dat ze blij zijn met mijn komst.
Maar dit alles is niet goed genoeg om erbovenop te geraken.
Bestaat er dan geen feetje die me kan helpen door dit en die alles ongedaan kan maken.
De reusachtige wonde stolten en laten genezen, liefst zo rap mogelijk want dit hier is onmogelijk!