Vliegen als een adelaar
Met goudkleurige kop
en diepzwarte vlerken
ben ik het symbool
van kracht zonder buigen
In 't hoge rotsgebergte
ben ik altijd thuis geweest
waar het verre uitzicht
mijn scherpe oog trotseert
Op weidse vleugels van satijn
laat ik me drijven
doorklief met trage slag
wind en hemelrijken
Waar het blauw van azuur
en ijle wolken zweven
vlieg ik als een adelaar
met vrijheid, mij eigen
en diepzwarte vlerken
ben ik het symbool
van kracht zonder buigen
In 't hoge rotsgebergte
ben ik altijd thuis geweest
waar het verre uitzicht
mijn scherpe oog trotseert
Op weidse vleugels van satijn
laat ik me drijven
doorklief met trage slag
wind en hemelrijken
Waar het blauw van azuur
en ijle wolken zweven
vlieg ik als een adelaar
met vrijheid, mij eigen
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Sylvia van Hulzen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 11 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||