De beeldbuis gevuld met de verschrikkelijkste verhalen.
Het journaal die het onbegrip vertaalde.
De beelden zijn bekend.
De honger druipt als tranen over een kindergezicht.
Geen mens blijkbaar die daar nog voor zwicht.
De zaterdagkrant extra editie.
Gevuld met een nog te vormen coalitie.
De ruzies over wie de baas wordt van het land.
Is ondertussen in het woord commercieel beland.
In plaats van de handen bij elkaar te slaan.
Is er een moord begaan.
Kinderen met wapens rennen hier over straat.
Wie het eerste dood is, is waar het om gaat.
Geleerd van de geschiedenis op school.
Het vuur blijft wakkeren in het zo geheten vredestijd.
Omdat gevoelens worden vermeid.
Zoveel tirannie die deze kleine planeet kent.
Weinig die daar nog voor stil staan.
Als we het zelf al niet meer kunnen stoppen.
En te uiten in plaats van op te kroppen.
Als niemand dat nou kan?
En er niks gebeurt?
Wie ben ik dan?