Er zijn geen woorden,
voor te vinden,
geen vleugje mist,
dat dit uitwist,
dit gemis.
Dit verdriet,
zal nooit te stelpen zijn,
hoe wreed het ook,klinkt.
Het is de realiteit.
We moeten er mee leren leven,
verder mee leven.
Ik wou dat ik kon troosten,
al die droefheid,
in ons harten.
Onze boosheid kon ontwapenen,
onze machteloosheid,
kon wegnemen,
omtoveren,
in fonkels
van hoop,
geloof,
in een kloppend hart,
in deze,
toch zo broze ongenadige wereld,
om ons heen.
Verslagen in een oogwenk,
onverwacht,
rollen tranen,
wordt jou leven,
omvergeworpen,
verwoest.
Als een storm,
ongenadig,
zo genadig is het leven.
Boosheid en droefheid al om,
maar hoe ik ,
ook zoek naar de woorden,
er zijn er geen gegeven,
om het lot te verzachten.
Geen genade,
maar wel een hart,
dat weet wat het moet doen.
(Naar aanleiding van een tragisch ongeval,...geschreven)