Op een koude winteravond
in december,
ontdekte ik mijn diepste ik.
Ik verkillde bij het horen
van stemmen die zich zachtjes
vastklemden in mijn gedachten.
Ik werd koud en warm tegelijkertijd.
Ik sidderde en beefde terwijl ik me al slepend
begaf aan mijn noodlot.
Ik stotterde woorden die geen
betekenis hadden.
Ik was mezelf niet meer,
Gevoelens uiten was uit den boze.
Ik was geen mens meer.
Overal werd ik begaapt
door verwarrende blikken en dat
omdat ik mezelf had ontdekt...
Het leven is niet altijd gemakkelijk.
Soms is het heel moeilijk om jezelf te zijn en soms zou je willen wegzinken in een klein hoekje zodat niemand je zag.
Blijf gewoon jezelf was er ook gebeurd...