Gedichten kan ik niet meer maken
Want de tranen vervagen al de letters op mijn papier.
Bij de laatste zin kan ik niet meer lezen wat er in de eerste regel stond.
Gedachten vliegen door mij hoofd.
Door de pijn zorgt mijn emotie dat ze worden verdoofd
Slechts een kwartier hebben ze nodig had jullie te verbannen
Een klopje op mijn schouder, hou nog even vol.
Het komt allemaal wel weer goed, je beslissing is de juiste.
Wie proberen ze te overtuigen, zichzelf of mij.
Ik kijk naar hun gezicht en vraag me af wat ze nou werkelijk van me vinden.
Ik ben de gene die jullie werkelijk vermoorde, jullie mijn kinderen.
Gedachten, pijn, verdriet is alles wat ik voelen kan.
De slang in de hoek laat de gruwelijke waarheid zien van mijn besluit.
Hoelang hou ik dit nog vol.
Geluid wat in mijn geheugen blijft hangen, hoelang blijf ik daarvan dromen.
Keer op keer weer de stofzuiger aan…
Maar stof is niet het gene wat het zuigt.
Een vloek laat de rest van de kamer weten dat het te ver gaat allemaal.
Gaat het te veel pijn doen bij je, nee nee nee NEE wil ik schreeuwen.
Pijn is alles behalve wat ik voel.
Ik kan bergen verzetten als het nu zou moeten.
Een hel doorstaan om terug te gaan naar dat ene moment van beslissen.
Ik walg van mezelf, van de mensen om me heen.
Ik walg van de gene die jullie verwekte bij me.
Ik walg van de zogenaamde regels waarin wij meende te moeten beslissen voor jullie leven.
Ik voel me opgelaten en geef aan dat het aanzien van alle dingen die gebeurde in die kamer
Niet langer te doen zijn voor me.
Intense stilte valt er bij het besef wat er zojuist is gebeurd.
Twee volwaardige mensen met een eigen leven en een eigen ziel
Zijn zojuist door een gruwelijk machientje vermoord
Hoeveel staat er op dubbele moord .
Levenslang mevrouw