EEN HAND LEIDT MIJ OVER HET PAD
Ik loop het donkere bos in
Het pad is lang en verlaten
Het is donker om mij heen
Niemand die er is
Ik blijf lopen en lopen
Het einde is nog niet in zicht
Mijn gedachten dwalen af
En ik kijk achterom
Het is en blijft hetzelfde pad
Vol herinneringen en pijnlijke momenten
Ik doe mijn ogen eventjes dicht en besef:
Ik kan dit zelfde pad niet blijven volgen
Ik besluit een zijweg in te gaan
Het pad is al anders geworden
Ik zie een klein zonnestraaltje
Maar het pad is nog heel erg lang
Dan reikt er een liefdevolle hand zich uit
Ik pak hem vast en laat me lijden
Een warme stem fluistert mij dan in:
Lieverd, ook jij komt bij dat licht
Ik loop met hele kleine stapjes, maar
met elk klein stapje wordt mijn glimlach groter
Ook het licht komt bij mij weer in zicht
En ik mag het gevoel ervaren: IK LEEF!